ЮБІЛЕЙ

“Сэрца пакідаю вам…”

Запавет народнага песняра ў яго юбілейны год прасякаў сустрэчы ў рамках традыцыйнай праграмы “Лунінецкія Каласавіны”, што ладзілася ў 32-гі раз.

Сярод ганаровых гасцей літаратурнага свята была ўнучка Якуба Коласа Вера Данілаўна Міцкевіч, якую добра ведаюць у шэрагу ўстаноў адукацыі раёна. Упершыню знаёміліся са школамі горада старшыня Брэсцкага абласнога аддзялення Саюза пісьменнікаў Беларусі Таццяна Анатольеўна Дземідовіч і пісьменнік Анатоль Арцёмавіч Брытун, хаця наш край вядомы ім па наведванню літаратурнага фестывалю “Лунінская восень”.

Адметнае месца горада – СШ №1 г. Лунінца. Раней тут знаходзілася пачатковае народнае вучылішча, дзе 110 год таму Канстанцін Міхайлавіч Міцкевіч “рэпетыраваў” дзяцей мясцовых чыгуначнікаў. З дапамогай педагогаў вучні нагадалі аб тагачасных падзеях, а элементы тэатралізацыі дазволілі “самому” класіку нацыянальнай літаратуры пачуць свае творы ў выкананні юных сучаснікаў.

Да коласаўскіх адрасоў Лунінца (захаваліся некалькі будынкаў, дзе ў свой час апальнага настаўніка К.М. Міцкевіча прымалі сваякі яго сакурсніка Вікенція Антонавіча Філіповіча) дадалася СШ №2 г. Лунінца. У праекце “Літаратурная Лунінеччына”, што педагогі і вучні ствараюць разам з рэдакцыяй раённай газеты “Лунінецкія навіны”, адзін са стэндаў адлюстроўвае старонкі біяграфіі народнага песняра і творчых асоб, якія мелі стасункі з класікам нацыянальнай літаратуры.

Школа сустракала музычным прывітаннем вакальнага ансамбля “Планета дзяцей”, вершамі юных паэтаў, філалагічнай экскурсіяй. Да гасцей з Мінска і Брэста далучыліся настаўнікі-беларусазнаўцы з лунінецкіх гімназіі, СШ №3 і №4, школ Багданаўкі і Сінкевічаў. Яны набылі кнігу “Табой я жыў. Табой жыву…”, прысвечаную жонцы Якуба Коласа – Марыі Дзмітрыеўны Каменскай, якая аказала велізарны ўплыў на станаўленне мужа як творцы. Прыгожа аформленае выданне, што называюць “падручнікам сямейнага выхавання”, стала больш каштоўным дзякуючы аўтографу Веры Міцкевіч – разам са сваёй пляменніцай Васілінай Міцкевіч (праўнучкай народнага песняра) яна была складальніцай чарговай навінкі ад РВУ “Выдавецкі дом “Звязда”.

Анатоль Брытун, які прысвячае свае творы шанаванню каштоўнасцей роду і нацыі, да гэтага заклікаў і рознаўзроставую аудыторыю. Таццяна Дземідовіч шчыра захаплялася юнымі і дарослымі лунінчанамі, якія занатоўваюць адметнасці малой радзімы як значнай часткі духоўна-літаратурнага багацця Беларусі.

Сімвалічна, што “Лунінецкія Каласавіны” праводзіліся напярэдадні прафесійнага свята працаўнікоў сельскай гаспадаркі. Стварыўшы гімн “Новай зямлі”, Якуб Колас перадаў нашчадкам столькі любові, што застаецца ўсвядоміць: толькі аддаўшы справе свае сэрца, зможаш пакінуць дабратворны след, уславіць “родны кут”, дзе Богам было наканавана нарадзіцца.

Восеньскія кветкі ўскладзены да помніка Якубу Коласу з удзячнасцю за вечную простую ісціну, увасобленую паэтычным радком: “Зямля – аснова ўсёй Айчыне”…

Таццяна Канапацкая (Лунінец). Фота Таццяны Канапацкай (Дзятлавічы).

 

Творчыя спадчыннікі

На ўрачыстасці ў СШ №2 г. Лунінца выступілі ўдзельніцы раённага конкурсу вершаў, прысвечаных 140-годдзю Якуба Коласа, – дзве вучаніцы 6 “Д” класа, выхаванкі настаўніцы беларускай мовы і літаратуры Святланы Мікалаеўны Кузьміч.

 

Аляксандра Ярмац

Прысвячэнне Песняру

Наша Беларусь на таленты багата,

Шмат пісьменнікаў працуе тут заўзята,

Іх усіх не пералічыш ты ў голас…

Лепшы ж для мяне заўсёды – Колас!

На Палессе ён да сябра прыязджаў,

Ў Лунінцы паэму “Сымон-музыка” пісаў,

Твор пра лёс гаротны… Быццам завяшчаў,

Каб чытаючы, дабрэйшым кожны стаў.

І кнігу “Новая зямля” – бясцэнны дар,

У спадчыну народу пакінуў нам Пясняр,

А “вобразы мілыя роднага краю”

Убачу – і Коласа заўжды ўспамінаю…

 

Рэната Чарнавокая

Дарога да бацькоўскага парога

“Мой родны кут, як ты мне мілы,

Забыць цябе не маю сілы…”.

Да шчасця, й мне бліжэй дарога,

Што да бацькоўскага парога.

Яна саткана з гонкіх соснаў,

Ад вышыні якіх мне млосна,

З бярозак, клёнаў і таполяў,

Што палюбіць навечна здолеў;

З азёр блакітных і празрыстых,

Да глыбіні заўсёды чыстых,

Дзе святы шчыра адзначаем

І дзе “душою спачываем”.

Усланы гэты шлях палямі

І каляровымі лугамі,

Буслянскай стромкай над страхою

І над тваёю, і маёю.

Бывае, з краю ад’язджаю,

Ды гэтых слоў не забываю,

Пра “родны кут”, такі “мне мілы”,

Забыць які не хопіць сілы…